23 Οκτωβρίου 2025
Πώς η φυσικοθεραπεία ενισχύει τη φυσική αναλγησία και… κάνει τη ζωή λίγο πιο ανάλαφρη, ακόμα και με χρόνιο πόνο
Κάπου ανάμεσα στους δρόμους του Γέρακα που οδηγούν στην πλατεία, βλέπεις συχνά κόσμο να περπατάει αργά, με προσοχή. Κάποιος κρατάει τη μέση του, άλλος κουνάει προσεκτικά τον ώμο του. Μερικοί βγαίνουν από φυσικοθεραπευτήριο με αυτό το ύφος...
Κάπου ανάμεσα στους δρόμους του Γέρακα που οδηγούν στην πλατεία, βλέπεις συχνά κόσμο να περπατάει αργά, με προσοχή. Κάποιος κρατάει τη μέση του, άλλος κουνάει προσεκτικά τον ώμο του. Μερικοί βγαίνουν από φυσικοθεραπευτήριο με αυτό το ύφος του “ουφ, καλύτερα είμαι σήμερα”. Και να πεις ψέματα; Φαίνεται. Η φυσικοθεραπεία στον Γέρακα έχει γίνει πια καθημερινότητα για πολλούς, ειδικά για όσους ζουν με χρόνιο πόνο.
Δεν είναι μόνο τα μηχανήματα και οι ασκήσεις, ε; Είναι κάτι πιο βαθύ… Φαίνεται πως το σώμα, όταν του δώσεις ευκαιρία να κινηθεί σωστά, να αναπνεύσει, να ξεκολλήσει (κυριολεκτικά) από τη δυσκαμψία, βρίσκει τρόπο να μειώσει μόνο του τον πόνο. Αυτό που λένε «φυσική αναλγησία». Όχι χάπια, όχι “άντε πάλι παυσίπονο”. Το σώμα έχει τον δικό του φαρμακοποιό, αρκεί να του δώσεις λίγο χρόνο και κίνηση.
Συχνά παρατηρείται πως μετά από μερικές συνεδρίες, ο πόνος δεν εξαφανίζεται τελείως, αλλά... κάτι αλλάζει. Είναι σαν να έχει χαμηλώσει η ένταση στο ραδιόφωνο του πόνου. Μπορεί να υπάρχει ακόμα, αλλά δεν “ουρλιάζει” πια. Και αυτό, ρε παιδί μου, είναι τεράστιο πράγμα.
Κάποιοι λένε πως “έλα μωρέ, φυσικοθεραπεία κάνεις, τι θα αλλάξει;”. Κι όμως! Οι νεότερες μελέτες (και οι εμπειρίες πολλών στον Γέρακα) δείχνουν ότι η σωστή κινητοποίηση, το manual therapy, ακόμα και η αναπνευστική εκπαίδευση ενεργοποιούν μηχανισμούς του νευρικού συστήματος που μειώνουν την αντίληψη του πόνου. Δηλαδή, το σώμα κυριολεκτικά μαθαίνει να πονάει λιγότερο. Μαγικό; Όχι. Επιστήμη είναι, απλώς δουλεύει σιωπηλά.
Ένα άλλο παράξενο που συχνά συμβαίνει: όταν ο πόνος αρχίζει να μειώνεται, ανεβαίνει μαζί και η ψυχολογία. Και εκεί έρχεται η δεύτερη μεγάλη νίκη. Γιατί χρόνια πόνος σημαίνει και ψυχολογική κούραση — το κεφάλι γεμίζει με «πάλι πονάω», «δεν αντέχω άλλο», «δεν θα περάσει ποτέ». Όμως η φυσικοθεραπεία βοηθάει, χωρίς να το διαφημίζει. Οι φυσικοθεραπευτές στο κέντρο ή στη Κλεισθένους, δεν φτιάχνουν μόνο αρθρώσεις. Φτιάχνουν και τη διάθεση λίγο. Με ένα “μπράβο, σήμερα καλύτερα κινήθηκες” μπορεί να αλλάξει ολόκληρη η μέρα.
Επίσης, φαίνεται πως η φυσική αναλγησία δεν είναι απλά ιδέα. Το σώμα παράγει ενδορφίνες, αυτές τις ωραίες ουσίες που λειτουργούν σαν φυσικά παυσίπονα. Και κάθε φορά που κάποιος κινείται σωστά, κάνει ήπιες διατάσεις ή ασκήσεις σταθεροποίησης, βοηθάει το σύστημα αυτό να δουλέψει. Κάπως έτσι, χωρίς κανένα φάρμακο, ο οργανισμός “πατάει mute” στον πόνο. Και κάπως έτσι, η φυσικοθεραπεία στον Γέρακα γίνεται όχι απλώς ανάγκη, αλλά τρόπος ζωής.
Ένα αστείο πράγμα… πολλοί πάνε για να «φτιάξουν τη μέση» και στο τέλος λένε πως νιώθουν καλύτερα παντού. Ίσως επειδή η σωστή κίνηση “ξεμπλοκάρει” όλο το σώμα. Ίσως πάλι επειδή, όταν αρχίσει να φεύγει λίγο ο πόνος, αρχίζει και η ελπίδα να επιστρέφει.
Φυσικά, δεν είναι όλα ρόδινα. Υπάρχουν μέρες που ο πόνος γυρνάει. Μέρες που δεν έχει όρεξη ούτε για διάταση. Συμβαίνει. Αλλά το σημαντικό είναι ότι τώρα υπάρχει τρόπος. Δεν χρειάζεται να κάθεται κανείς μόνος του, να “σφίγγεται” με την ιδέα ότι τίποτα δεν αλλάζει. Γιατί αλλάζει. Σιγά-σιγά, αλλάζει.
Και κάτι ακόμα, λίγο πιο πρακτικό: το να έχει κανείς κοντά ένα καλό φυσικοθεραπευτή, ειδικά στον Γέρακα όπου όλα είναι δίπλα, κάνει τη διαδικασία πιο ανθρώπινη. Δεν χρειάζεται να τρέχει μακριά ή να περιμένει εβδομάδες για ραντεβού. Η συνέπεια στις συνεδρίες, το περιβάλλον που εμπνέει ηρεμία (έστω και με τον ήχο από τα μηχανάκια της πλατείας στο βάθος), βοηθούν πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζει κανείς.
Όσο για την ποιότητα ζωής; Εκεί έρχεται η πραγματική διαφορά. Δεν είναι μόνο ότι ο πόνος μειώνεται. Είναι που μπορεί να ξαναφορεθεί το παλιό μπουφάν χωρίς να πονάει ο ώμος. Ή να ανέβει τις ανηφόρες της Αγίας Λαύρας και της Μανιακίου χωρίς να σταματάει κάθε τρία λεπτά. Αυτές οι μικρές νίκες, οι καθημερινές, είναι που χτίζουν τη νέα κανονικότητα.
Και στο τέλος της μέρας, ίσως αυτό είναι το πιο σημαντικό: η φυσικοθεραπεία δεν “θεραπεύει” μόνο το σώμα. Ξυπνάει μια αίσθηση εμπιστοσύνης προς αυτό. Ότι μπορεί ακόμα να λειτουργεί, να δυναμώνει, να χαμογελάει λίγο μέσα στον πόνο.
Καμιά φορά, η αλλαγή δεν έρχεται με φάρμακα ή θαύματα. Έρχεται με κίνηση. Με πίστη ότι το σώμα ξέρει – απλώς χρειάζεται λίγη καθοδήγηση, λίγη επιμονή, και έναν καλό ρυθμό ανάμεσα στα στενά του Γέρακα.
Δεν είναι μόνο τα μηχανήματα και οι ασκήσεις, ε; Είναι κάτι πιο βαθύ… Φαίνεται πως το σώμα, όταν του δώσεις ευκαιρία να κινηθεί σωστά, να αναπνεύσει, να ξεκολλήσει (κυριολεκτικά) από τη δυσκαμψία, βρίσκει τρόπο να μειώσει μόνο του τον πόνο. Αυτό που λένε «φυσική αναλγησία». Όχι χάπια, όχι “άντε πάλι παυσίπονο”. Το σώμα έχει τον δικό του φαρμακοποιό, αρκεί να του δώσεις λίγο χρόνο και κίνηση.
Συχνά παρατηρείται πως μετά από μερικές συνεδρίες, ο πόνος δεν εξαφανίζεται τελείως, αλλά... κάτι αλλάζει. Είναι σαν να έχει χαμηλώσει η ένταση στο ραδιόφωνο του πόνου. Μπορεί να υπάρχει ακόμα, αλλά δεν “ουρλιάζει” πια. Και αυτό, ρε παιδί μου, είναι τεράστιο πράγμα.
Κάποιοι λένε πως “έλα μωρέ, φυσικοθεραπεία κάνεις, τι θα αλλάξει;”. Κι όμως! Οι νεότερες μελέτες (και οι εμπειρίες πολλών στον Γέρακα) δείχνουν ότι η σωστή κινητοποίηση, το manual therapy, ακόμα και η αναπνευστική εκπαίδευση ενεργοποιούν μηχανισμούς του νευρικού συστήματος που μειώνουν την αντίληψη του πόνου. Δηλαδή, το σώμα κυριολεκτικά μαθαίνει να πονάει λιγότερο. Μαγικό; Όχι. Επιστήμη είναι, απλώς δουλεύει σιωπηλά.
Ένα άλλο παράξενο που συχνά συμβαίνει: όταν ο πόνος αρχίζει να μειώνεται, ανεβαίνει μαζί και η ψυχολογία. Και εκεί έρχεται η δεύτερη μεγάλη νίκη. Γιατί χρόνια πόνος σημαίνει και ψυχολογική κούραση — το κεφάλι γεμίζει με «πάλι πονάω», «δεν αντέχω άλλο», «δεν θα περάσει ποτέ». Όμως η φυσικοθεραπεία βοηθάει, χωρίς να το διαφημίζει. Οι φυσικοθεραπευτές στο κέντρο ή στη Κλεισθένους, δεν φτιάχνουν μόνο αρθρώσεις. Φτιάχνουν και τη διάθεση λίγο. Με ένα “μπράβο, σήμερα καλύτερα κινήθηκες” μπορεί να αλλάξει ολόκληρη η μέρα.
Επίσης, φαίνεται πως η φυσική αναλγησία δεν είναι απλά ιδέα. Το σώμα παράγει ενδορφίνες, αυτές τις ωραίες ουσίες που λειτουργούν σαν φυσικά παυσίπονα. Και κάθε φορά που κάποιος κινείται σωστά, κάνει ήπιες διατάσεις ή ασκήσεις σταθεροποίησης, βοηθάει το σύστημα αυτό να δουλέψει. Κάπως έτσι, χωρίς κανένα φάρμακο, ο οργανισμός “πατάει mute” στον πόνο. Και κάπως έτσι, η φυσικοθεραπεία στον Γέρακα γίνεται όχι απλώς ανάγκη, αλλά τρόπος ζωής.
Ένα αστείο πράγμα… πολλοί πάνε για να «φτιάξουν τη μέση» και στο τέλος λένε πως νιώθουν καλύτερα παντού. Ίσως επειδή η σωστή κίνηση “ξεμπλοκάρει” όλο το σώμα. Ίσως πάλι επειδή, όταν αρχίσει να φεύγει λίγο ο πόνος, αρχίζει και η ελπίδα να επιστρέφει.
Φυσικά, δεν είναι όλα ρόδινα. Υπάρχουν μέρες που ο πόνος γυρνάει. Μέρες που δεν έχει όρεξη ούτε για διάταση. Συμβαίνει. Αλλά το σημαντικό είναι ότι τώρα υπάρχει τρόπος. Δεν χρειάζεται να κάθεται κανείς μόνος του, να “σφίγγεται” με την ιδέα ότι τίποτα δεν αλλάζει. Γιατί αλλάζει. Σιγά-σιγά, αλλάζει.
Και κάτι ακόμα, λίγο πιο πρακτικό: το να έχει κανείς κοντά ένα καλό φυσικοθεραπευτή, ειδικά στον Γέρακα όπου όλα είναι δίπλα, κάνει τη διαδικασία πιο ανθρώπινη. Δεν χρειάζεται να τρέχει μακριά ή να περιμένει εβδομάδες για ραντεβού. Η συνέπεια στις συνεδρίες, το περιβάλλον που εμπνέει ηρεμία (έστω και με τον ήχο από τα μηχανάκια της πλατείας στο βάθος), βοηθούν πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζει κανείς.
Όσο για την ποιότητα ζωής; Εκεί έρχεται η πραγματική διαφορά. Δεν είναι μόνο ότι ο πόνος μειώνεται. Είναι που μπορεί να ξαναφορεθεί το παλιό μπουφάν χωρίς να πονάει ο ώμος. Ή να ανέβει τις ανηφόρες της Αγίας Λαύρας και της Μανιακίου χωρίς να σταματάει κάθε τρία λεπτά. Αυτές οι μικρές νίκες, οι καθημερινές, είναι που χτίζουν τη νέα κανονικότητα.
Και στο τέλος της μέρας, ίσως αυτό είναι το πιο σημαντικό: η φυσικοθεραπεία δεν “θεραπεύει” μόνο το σώμα. Ξυπνάει μια αίσθηση εμπιστοσύνης προς αυτό. Ότι μπορεί ακόμα να λειτουργεί, να δυναμώνει, να χαμογελάει λίγο μέσα στον πόνο.
Καμιά φορά, η αλλαγή δεν έρχεται με φάρμακα ή θαύματα. Έρχεται με κίνηση. Με πίστη ότι το σώμα ξέρει – απλώς χρειάζεται λίγη καθοδήγηση, λίγη επιμονή, και έναν καλό ρυθμό ανάμεσα στα στενά του Γέρακα.
Διαβάστε περισσότερα ...
