Πότε οι παθολόγοι συνεργάζονται με άλλες ιατρικές ειδικότητες για την ολιστική αντιμετώπιση χρόνιων νοσημάτων

Άκου να δεις… η ιατρική, σήμερα ειδικά, δεν είναι «ένας γιατρός – μία λύση και τέλος». Δεν γίνεται έτσι. Όταν μιλάμε για χρόνια νοσήματα, όπως υπέρταση, σακχαρώδη διαβήτη, καρδιαγγειακά, αυτοάνοσα… η κατάσταση είναι πιο σύνθετη. Σου λέει ο παθολόγος μια διάγνωση, ναι. Αλλά μετά; Εκεί αρχίζει το… σιγά-σιγά, το μαζί, το «να το δούμε από όλες τις πλευρές». Κι εδώ έρχεται αυτό το πράγμα που λέμε ολιστική αντιμετώπιση.
Και οι παθολόγοι στον Γέρακα, που βλέπουν καθημερινά ανθρώπους όλων των ηλικιών να πηγαινοέρχονται στην πλατεία, στη Μαραθώνος, στα μαγαζιά, στο σχολείο των παιδιών… νιώθουν (οντως νιώθουν) ότι κάθε άτομο κουβαλάει μια καθημερινότητα. Δεν είναι μόνο μια τιμή στην εξέταση. Είναι μια ζωή ολόκληρη.
«Δεν αρκεί ένα μάτι για να δεις καλά… μερικές φορές χρειάζονται πολλά»
Πότε λοιπόν αρχίζει η συνεργασία με άλλες ειδικότητες; Συνήθως όταν βλέπεις ότι το χρόνιο νόσημα δεν είναι «μονοπάτι» αλλά μεγάλος δρόμος, με διακλαδώσεις και ευθείες και ανηφόρες (σαν κι εκείνη πριν την πλατεία, ξέρεις, τη γνωστή που λες “ποιος την έφτιαξε έτσι;”).
Για παράδειγμα:

• Αν κάποιος έχει υπέρταση και προβλήματα με την καρδιά → ο καρδιολόγος μπαίνει μέσα στο παιχνίδι.
• Αν κάποιος έχει σακχαρώδη διαβήτη και οι εξετάσεις ζαχαροστοιβάζονται → ο ενδοκρινολόγος βοηθάει με φαρμακευτικά σχήματα και παρακολούθηση.
• Αν τα νεφρά αρχίζουν να κουράζονται → νεφρολόγος στο τραπέζι.
• Αν μιλάμε για αυτοάνοσα → ρευματολόγος, δερματολόγος, κάποιες φορές και αιματολόγος.

Φαίνεται ότι η σωστή φροντίδα δεν είναι «ποιος ξέρει περισσότερα». Είναι «ποιοι δουλεύουν μαζί χωρίς εγωισμούς».
«Συχνά παρατηρείται…» μια μικρή αγωνία
Ναι, αγωνία. Γιατί ο άνθρωπος που μαθαίνει ότι έχει χρόνια νόσο, δεν σκέφτεται μόνο «τι φάρμακο θα πάρω». Σκέφτεται «θα μπορέσω;», «θα αλλάξει η ζωή μου;», «θα χρειάζεται συνέχεια γιατρούς;».
Εδώ οι γενικοί γιατροί Γέρακα παίζουν μεγάλο ρόλο. Είναι σαν να λένε:
«Κοίτα, δεν είσαι σε αυτό μόνος. Υπάρχει ομάδα γι’ αυτό το θέμα.»
Και κάπως έτσι… πέφτει λίγο το βάρος από τους ώμους.
Ο παθολόγος ως «ο συντονιστής της ορχήστρας»
Ωραία η παρομοίωση, ε; Φαίνεται λίγο ποιητική, αλλά έχει βάση.
Ο παθολόγος είναι εκείνος που «βάζει ρυθμό» στην αντιμετώπιση.

• Ελέγχει την πορεία
• Βλέπει την πρόοδο
• Συζητάει με τον ασθενή
• Συνεννοείται με άλλες ειδικότητες
• Ρυθμίζει φάρμακα, εξετάσεις, follow-up

Δεν είναι δηλαδή «πάρε το χαρτί και πήγαινε». Είναι «πάμε μαζί να το οργανώσουμε».
Κάποιες φορές οι συνεργασίες αυτές είναι τελείως απλές. Ένα τηλέφωνο στον καρδιολόγο. Ή μια παραπομπή με μικρή σημείωση. Άλλες φορές όμως — ειδικά όταν κάτι δυσκολεύει — γίνεται πραγματική ομάδα. Μπορεί να υπάρχει διατροφολόγος, ψυχολόγος, φυσικοθεραπευτής…
Ναι ναι, μπορεί να γίνει μεγάλο το «τραπέζι». Αλλά είναι για καλό.
Μια καθημερινή εικόνα, έτσι για να το φανταστείς…
Σκέψου ένα πρωινό στον Γέρακα. Απλώς ένα πρωινό.
Άνθρωποι στα μαγαζιά, σχολικά λεωφορεία, καφές από το χέρι, φωνές στην πλατεία.
Και κάπου εκεί, κάποιος μπαίνει στο ιατρείο.
Δεν μπαίνει για να ακούσει διάλεξη.
Μπαίνει για να βρει ένα πλάνο.
Μπαίνει για να νιώσει ότι αυτό που έχει αντιμετωπίζεται.
Και όταν ο παθολόγος πει: «Θα μιλήσουμε και με άλλον γιατρό για να το φτιάξουμε μαζί…»
εκεί δημιουργείται η εμπιστοσύνη.
Συχνά αυτή κάνει την περισσότερη δουλειά.
Μικρή σκέψη στο τέλος…
Οι χρόνιες ασθένειες δεν είναι αγώνας ταχύτητας. Είναι μαραθώνιος. Και όπως σε κάθε μαραθώνιο, χρειάζεται ομάδα, στήριξη, συζήτηση, ρυθμός. Η συνεργασία ειδικοτήτων δεν είναι ένδειξη δυσκολίας. Είναι ένδειξη φροντίδας.