Πώς μια έμπειρη σχολή οδηγών μπορεί να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις το άγχος στα μαθήματα οδήγησης

Το άγχος στα μαθήματα οδήγησης είναι από αυτά τα πράγματα που κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί ότι έχει… αλλά όλοι το έχουν. Άλλος το δείχνει με ιδρώτα, άλλος με τρέμουλο στο πόδι, άλλος απλώς δε μιλάει καθόλου — μόνο “ναι” και “οκ κύριε”. Και κάπου εκεί, παίζει καθοριστικό ρόλο η σχολή οδηγών. Όχι όποια κι όποια, αλλά εκείνη που ξέρει πώς να σε “ξεμπλοκάρει” από το φόβο και το άγχος.
Στον Γέρακα, για παράδειγμα, οι δρόμοι είναι πονηροί. Στενά, μονόδρομοι, λεωφόροι γεμάτες κόσμο και περίεργες ανηφόρες (εκεί προς την Αγίου Νεκταρίου, ειδικά, δύσκολη φάση). Ε, αν δεν έχεις δίπλα σου έναν δάσκαλο που να ξέρει να σε καθοδηγήσει με ψυχραιμία, σε μισή ώρα θα έχεις καταπιεί τη γλώσσα σου. Όλοι το έχουν περάσει αυτό.
Φαίνεται πως το άγχος δεν είναι απλώς “φόβος να μην κάνεις λάθος”. Είναι κάτι πιο βαθύ. Είναι το “δεν θέλω να με μαλώσουν”, το “αν κάνω χαζομάρα θα με περάσουν για άχρηστο”. Εκεί έρχεται ο ρόλος μιας έμπειρης σχολής οδηγών στον Γέρακα. Μιας σχολής που έχει δάσκαλους που έχουν δει… τα πάντα. Από μαθητές που πατούσαν γκάζι αντί για φρένο μέχρι εκείνους που σταματούσαν μπροστά στο STOP… και περίμεναν πέντε λεπτά μήπως αλλάξει χρώμα.
Ο καλός δάσκαλος δεν γελάει με αυτά. Ούτε θυμώνει. Κρατάει το χιούμορ του και ξέρει πώς να κάνει τον μαθητή να νιώσει άνετα. “Δεν πειράζει, όλοι έτσι κάνουν στην αρχή”, “χαλάρωσε λίγο το τιμόνι, δεν είναι φίδι”… τέτοια φράση κάνει τη διαφορά. Γιατί η οδήγηση είναι ρυθμός. Και ο ρυθμός δεν βγαίνει με φωνές.
Συνήθως, οι σχολές που έχουν εμπειρία, δεν επικεντρώνονται μόνο στο “πώς θα περάσεις τις εξετάσεις”. Πρώτα σε κάνουν να πιστέψεις ότι μπορείς να το κάνεις. Κι αυτό είναι σημαντικό. Ένα μάθημα χωρίς άγχος σημαίνει ότι μαθαίνεις καλύτερα. Όταν το μυαλό είναι χαλαρό, καταλαβαίνεις το δρόμο, το φανάρι, το παρκάρισμα… ακόμα και το νεύρο του τύπου που κορνάρει πίσω σου δε σε ταράζει.
Ειδικά στα πρώτα μαθήματα, ο φόβος κάνει πάρτι. Το αμάξι σβήνει; Πανικός. Φωνάζει ο άλλος πίσω; Αμηχανία. Μπερδεύονται τα πεντάλ; Παγώνει το αίμα. Ε, εκεί είναι που φαίνεται η εμπειρία της σχολής. Αν ο δάσκαλος ξέρει να πει “όλα καλά, κάνε μια βαθιά ανάσα και ξαναπάμε”, το άγχος πέφτει στο μισό. Αν πει “μα καλά τι κάνεις;!”… το μαζεύεις και δεν ξαναπατάς στο μάθημα.
Μια σχολή οδηγών στον Γέρακα που σέβεται τον μαθητή, προσπαθεί να τον μάθει με τρόπο φυσικό. Να κάνει το αμάξι… φίλο, όχι εχθρό. Κάποιες μάλιστα έχουν και ειδικά προγράμματα για αγχώδεις μαθητές, με σταδιακή έκθεση στην κίνηση. Πρώτα στην αλάνα, μετά στους δρόμους γύρω από την πλατεία, μετά πιο έξω στη Αιτωλίας και την Έβρου. Βήμα-βήμα. Έτσι χτίζεται η αυτοπεποίθηση.
Συχνά παρατηρείται πως οι μαθητές που φοβούνται στην αρχή, στο τέλος γίνονται οι πιο προσεκτικοί οδηγοί. Όχι γιατί “πέρασαν το άγχος”, αλλά γιατί έμαθαν να το διαχειρίζονται. Το άγχος δεν φεύγει τελείως. Μένει εκεί, σαν ένα μικρό καμπανάκι που σου θυμίζει να έχεις το νου σου. Και είναι καλό αυτό. Γιατί, μεταξύ μας, οι υπερβολικά “άνετοι” οδηγοί είναι πιο επικίνδυνοι.
Και κάτι άλλο — η ατμόσφαιρα της σχολής παίζει ρόλο. Αν μπαίνεις και βλέπεις ανθρώπους που χαμογελάνε, που δεν βιάζονται, που σε αντιμετωπίζουν φυσιολογικά, νιώθεις ήδη λίγο πιο καλά. Μερικές σχολές οδηγών στον Γέρακα έχουν αυτό το vibe. Λες “οκ, εδώ είμαι καλά”. Μπορεί να σου προσφέρουν καφέ, να σου πουν “έλα, πάμε χαλαρά σήμερα, έχεις κάνει πρόοδο”. Και ναι, ακόμα και μια τέτοια κουβέντα βοηθάει.
Υπάρχουν και μικρά κόλπα, που οι καλοί δάσκαλοι τα ξέρουν. Π.χ. να σου βάζουν μουσική χαμηλά για να χαλαρώσεις. Ή να σε βγάζουν σε διαδρομές με λιγότερη κίνηση, να πάρεις πρώτα “τον αέρα”. Μπορεί να φαίνονται χαζά, αλλά λειτουργούν. Στο κάτω-κάτω, το ζητούμενο δεν είναι να περάσεις απλώς τις εξετάσεις, αλλά να νιώθεις σίγουρος πίσω από το τιμόνι.
Στον Γέρακα, όπου η οδήγηση είναι ένας μικρός λαβύρινθος από στενά, φανάρια και περίεργες στροφές, μια έμπειρη σχολή ξέρει ακριβώς ποια διαδρομή να σου δείξει. Και ξέρει πότε να σε “σπρώξει” λίγο παραπάνω και πότε να πει “ας το αφήσουμε για σήμερα”. Αυτή η ισορροπία είναι όλο το μυστικό.
Και στο τέλος, μετά από τόσα μαθήματα, τόσα σβησίματα, τόσες κορναρίσματα… έρχεται εκείνη η στιγμή που λες “εντάξει, τώρα το έχω”. Δεν είναι μαγικό. Είναι αποτέλεσμα μιας καλής συνεργασίας – δασκάλου και μαθητή. Και μιας σχολής που ξέρει ότι το να μάθεις να οδηγείς δεν είναι απλώς τεχνική. Είναι ψυχολογία.
Μια σκέψη, έτσι για το τέλος: το άγχος δεν είναι εχθρός. Είναι σύμμαχος που χρειάζεται καθοδήγηση. Και μια σωστή σχολή οδηγών μπορεί να το μετατρέψει από φόβο… σε κίνητρο.