Πώς η σχολή οδηγών συμβάλλει στην καλλιέργεια υπεύθυνης συμπεριφοράς κατά την εκπαίδευση για το δίπλωμα μοτοσυκλέτας

Πόσες φορές έχει τύχει να δεις μηχανάκι να πετάγεται μπροστά σου, χωρίς κράνος, χωρίς φλας, χωρίς τίποτα... κι απλώς να πεις «μα καλά, αυτός από πού πήρε δίπλωμα;». Ε, εδώ μπαίνει ο ρόλος της σχολής. Γιατί μια σχολή οδηγών, ειδικά μια σωστή σχολή, δεν είναι μόνο για να μάθεις “πως γυρνάει το τιμόνι” ή “πως αλλάζουν ταχύτητες”. Είναι εκεί για να σου μάθει νοοτροπία. Να σε κάνει να σκεφτείς πριν καν βάλεις μπρος τη μηχανή.
Και ναι, στην Αγία Παρασκευή, το θέμα αυτό έχει άλλη βαρύτητα. Όποιος έχει οδηγήσει στην Ειρήνης ή στη Αιγαίου Πελάγους στην Νέα Ζωή, ξέρει τι σημαίνει να έχεις το κεφάλι σου 200% μέσα στο παιχνίδι. Αυτοκίνητα να στρίβουν από παντού, πεζοί να πετάγονται στη διάβαση, μηχανάκια να “χορεύουν” ανάμεσα στα αμάξια… Δεν είναι αστείο. Οπότε, η σχολή οδηγών Αγία Παρασκευή που κάνει σωστά τη δουλειά της, δεν μαθαίνει απλώς οδήγηση – μαθαίνει αντίληψη.
Κάπου εδώ, φαίνεται πως αρχίζει η διαφορά ανάμεσα στις σχολές. Άλλες σε μαθαίνουν απλά «να περάσεις τις εξετάσεις», κι άλλες σε μαθαίνουν να οδηγάς χωρίς να σκοτώνεσαι. Κυριολεκτικά. Και η δεύτερη κατηγορία είναι αυτή που αξίζει. Γιατί, ρε παιδί μου, η μοτοσυκλέτα είναι κάτι άλλο. Δεν έχεις καμπίνα, δεν έχεις λαμαρίνα γύρω σου, έχεις τον αέρα, την αίσθηση, αλλά και την ευθύνη σου ακέραιη.
Συνήθως, τα μαθήματα ξεκινάνε απλά. Κράνος, γάντια, τα βασικά. Αλλά εκεί αρχίζει και η καλλιέργεια της υπευθυνότητας. Όταν ο δάσκαλος σού πει “αν δεν φορέσεις τον εξοπλισμό, δεν ανεβαίνεις”, δεν το λέει για να κάνει τον αυστηρό. Το λέει γιατί ξέρει. Έχει δει, έχει ακούσει, έχει περάσει από εκεί. Και έτσι, μέσα από κάτι που στην αρχή φαίνεται “τυπικό”, χτίζεται συνήθεια. Και η συνήθεια φτιάχνει τον αναβάτη.
Πολλές φορές, στα πρώτα μαθήματα, φαίνεται ποιος έχει νοοτροπία “μάγκας του δρόμου”. Εκεί είναι που μια καλή σχολή πρέπει να ξέρει να σε “στρώσει” χωρίς να σε προσβάλει. Με χιούμορ, με τρόπο, με εμπειρία. Να σου πει “κοίτα, δεν είσαι στο MotoGP, είσαι στη Μεσογείων…”. Γιατί οι δρόμοι της Αγίας Παρασκευής δεν συγχωρούν. Στενά, κίνηση, λακκούβες… και κάποιες φορές, οδηγοί που νομίζουν ότι το κόκκινο είναι προαιρετικό.
Και, κάτι που πολλοί δεν το σκέφτονται: η υπευθυνότητα δεν καλλιεργείται μόνο πάνω στη μηχανή. Καλλιεργείται και στην επικοινωνία. Όταν η σχολή έχει οργάνωση, συνέπεια, σου στέλνει υπενθύμιση για το μάθημα, έχει πρόγραμμα, τότε χωρίς να το καταλάβεις, μαθαίνεις κι εσύ να λειτουργείς υπεύθυνα. Δεν είναι μόνο θέμα οδήγησης, είναι κουλτούρα.
Κάποιες σχολές οδηγών στην Αγία Παρασκευή κάνουν και κάτι ακόμα πιο ωραίο — παίρνουν τους μαθητές τους έξω από το “τετριμμένο”. Κάνουν μαθήματα σε πραγματικές συνθήκες, όχι μόνο σε αλάνα. Ανέβασμα προς Πευκάκια, λίγο πιο πάνω από το Κοντόπευκο, να νιώσεις τον δρόμο, τις στροφές, την ταχύτητα, αλλά και τον σεβασμό στο περιβάλλον γύρω. Εκεί φαίνεται ποιος είναι έτοιμος και ποιος απλώς “πήρε χαρτί”.
Συχνά παρατηρείται ότι όσοι εκπαιδεύονται σωστά, δεν έχουν απλώς καλύτερες επιδόσεις στις εξετάσεις. Οδηγούν με ηρεμία. Δεν κάνουν μαγκιές, δεν σφήνουν, δεν κορνάρουν χωρίς λόγο. Και όταν βλέπεις τέτοιους ανθρώπους στο δρόμο, καταλαβαίνεις ότι κάτι έχει γίνει σωστά. Δεν τους έμαθε κάποιος απλώς “να οδηγήσουν”, αλλά να σέβονται – τον εαυτό τους και τους άλλους.
Και κάτι ακόμα: η σωστή σχολή δεν κάνει τα “στραβά μάτια”. Αν ένας μαθητής έρθει χωρίς εξοπλισμό ή προσπαθήσει να κάνει “του κεφαλιού του”, ο δάσκαλος πρέπει να σταματήσει το μάθημα. Όχι για να τον τιμωρήσει, αλλά για να δείξει ότι η υπευθυνότητα δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Αυτές οι μικρές στιγμές είναι που χτίζουν χαρακτήρα.
Κάποιες φορές βέβαια, τα νέα παιδιά –και όχι μόνο– νομίζουν πως «οδηγώ καλά, δεν μου χρειάζονται όλα αυτά». Και μετά… ουπς. Ένα φρενάρισμα πανικού, ένα αυτοκίνητο που δεν είδες, μια στροφή που “έκλεισε”. Εκεί θυμάσαι τα λόγια του δασκάλου που σου έλεγε “μην τρέχεις”, “κράτα αποστάσεις”. Αυτές οι φράσεις, που στην αρχή ακούγονται βαρετές, είναι τελικά σωτήριες.
Μια σχολή οδηγών στην Αγία Παρασκευή που παίρνει στα σοβαρά την εκπαίδευση μοτοσυκλέτας, δεν βγάζει απλώς οδηγούς. Βγάζει ανθρώπους με σεβασμό, με αυτοσυγκράτηση. Που καταλαβαίνουν ότι το κράνος δεν είναι αξεσουάρ και ότι το φλας δεν είναι “προαιρετικό”. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά έτσι αλλάζει η νοοτροπία στους δρόμους. Από το σχολείο της οδήγησης ξεκινάει.
Και κάπου εκεί, στο τέλος κάθε μαθήματος, όταν ο δάσκαλος χαμογελά και λέει “σήμερα πήγες πολύ καλύτερα”, υπάρχει ένα μικρό μάθημα ζωής μέσα σε αυτό. Γιατί το να οδηγείς σωστά δεν είναι μόνο να ελέγχεις τη μηχανή – είναι να ελέγχεις και τον εαυτό σου.
Μια σκέψη μόνο: η υπευθυνότητα δεν χαρίζεται, χτίζεται. Και μια καλή σχολή είναι το πρώτο βήμα για να τη μάθει κανείς... με κράνος, υπομονή και λίγο φόβο — γιατί ο φόβος, αν είναι σωστός, σώζει.