Πώς η φυσικοθεραπεία και ο βελονισμός δρουν μαζί για να «κατεβάσουν» τον πόνο – ένα σώμα, δύο δρόμοι, ίδια ανακούφιση.

Κάποιες φορές ο πόνος δεν είναι μόνο πόνος. Είναι και άγχος, φόβος, σύσπαση, κακή στάση, όλα ένα κουβάρι. Εκεί που δεν μπορείς να γυρίσεις τον αυχένα, εκεί που σηκώνεσαι από την καρέκλα και λες “ουφ… πάλι πιάστηκα”, αρχίζεις να ψάχνεις λύση. Και τότε, κάποιος πετάει τη φράση: φυσικοθεραπεία με βελονισμό. Και λες “δηλαδή τι; να με τρυπήσουν;”. Ναι, αλλά όχι όπως νομίζεις.
Στον Γέρακα, ειδικά, είναι πια συχνό να βλέπεις φυσικοθεραπευτήρια που συνδυάζουν τα δύο. Περνάς από τη Λεωφόρο Μαραθώνος ή την Εθνικής Αντιστάσεως και βλέπεις πινακίδες “Dry Needling – Manual Therapy – Φυσικοθεραπεία στον Γέρακα”. Φαίνεται ότι η συνεργασία αυτών των δύο μεθόδων δεν είναι τυχαία. Ο ένας «παίζει» με την κίνηση, ο άλλος με τα νεύρα – κυριολεκτικά. Και όταν συνδυαστούν, το σώμα αντιδρά αλλιώς.
Συνήθως, ο βελονισμός λειτουργεί πιο «σιωπηλά». Αυτές οι μικρές βελόνες, που μπαίνουν σε συγκεκριμένα σημεία, δεν έχουν να κάνουν μόνο με την παραδοσιακή κινέζικη ιατρική (όπως νομίζουν πολλοί). Στη σύγχρονη εκδοχή του, μιλάμε για νευροφυσιολογικούς μηχανισμούς. Μπαίνουν δηλαδή στο παιχνίδι τα νεύρα, οι υποδοχείς του πόνου, οι ενδορφίνες… όλο αυτό το σύστημα που αποφασίζει πότε πονάς και πότε όχι.
Η φυσικοθεραπεία, από την άλλη, ενεργοποιεί την κίνηση. Δίνει στο σώμα σήμα “ξαναδουλεύουμε”. Κι εκεί συμβαίνει κάτι μαγικό – ή μάλλον, απολύτως φυσιολογικό. Το σώμα αρχίζει να ρυθμίζει τον πόνο από μόνο του. Με την κίνηση ενεργοποιούνται τα κυκλώματα του εγκεφάλου που «σβήνουν» τον πόνο. Με τον βελονισμό, ρυθμίζονται τα ίδια κυκλώματα, αλλά από μέσα προς τα έξω.
Φαίνεται ότι όταν γίνονται και τα δύο, ο εγκέφαλος λαμβάνει δύο διαφορετικά, αλλά συγχρονισμένα, μηνύματα: “Δεν χρειάζεται να πονάς άλλο”. Και εκεί αρχίζει η αποφόρτιση. Όχι πάντα άμεσα – καμιά φορά μετά από λίγες μέρες. Αλλά σταδιακά, ναι, λειτουργεί.
Πολλοί περιγράφουν πως μετά από τέτοιο συνδυασμό, ο πόνος δεν “φεύγει”, απλώς δεν τους νοιάζει πια τόσο. Είναι σαν να χαμηλώνει η ένταση. Μπορεί να υπάρχει, αλλά κάπου στο βάθος. Στην πράξη, το νευρικό σύστημα «ηρεμεί». Οι μύες χαλαρώνουν, οι αρθρώσεις κινούνται πιο φυσικά, και όλο το σώμα… ανασαίνει.
Στον Γέρακα υπάρχουν άνθρωποι που πάνε για τέτοιες συνεδρίες χρόνια. Μια κυρία από τον Λόφο Κορακοβουνίου έλεγε γελώντας “πήγα για τον αυχένα και έφυγα πιο ήρεμη απ’ τη yoga”. Δεν είναι αστείο – είναι αυτό το περίεργο φαινόμενο που το σώμα και το μυαλό είναι ένα. Όταν χαλαρώνει το ένα, ηρεμεί και το άλλο.
Και να σκεφτεί κανείς, όλα αυτά συμβαίνουν με μικρά ερεθίσματα. Ούτε φάρμακα, ούτε περίπλοκα μηχανήματα. Μόνο χέρια, βελόνες, και γνώση. Ειδικά όταν υπάρχει έμπειρος φυσικοθεραπευτής που ξέρει πού να πιέσει και πού να “τσιμπήσει” – γιατί δεν είναι το ίδιο σε όλους. Κάθε σώμα έχει τη δική του χαρτογράφηση πόνου. Εκεί που ένας νιώθει πίεση, άλλος ανακούφιση.
Συχνά παρατηρείται πως ο συνδυασμός φυσικοθεραπείας και βελονισμού βοηθά σε χρόνιους πόνους, όπως αυχενικό σύνδρομο, οσφυαλγία, τενοντίτιδες ή ακόμα και πονοκεφάλους τάσης. Όλα αυτά που δεν φεύγουν εύκολα. Γιατί ο πόνος δεν είναι πάντα μηχανικός – πολλές φορές είναι “μάθημα” του εγκεφάλου που δεν ξεμαθαίνεται εύκολα. Εκεί μπαίνει ο βελονισμός και του κάνει… reset.
Κάτι ενδιαφέρον επίσης: ο βελονισμός φαίνεται να ενεργοποιεί την απελευθέρωση ενδορφινών και σεροτονίνης. Δηλαδή, εκείνων των φυσικών ουσιών που βελτιώνουν τη διάθεση και ρίχνουν την ένταση του πόνου. Και η φυσικοθεραπεία, με τη σωστή κίνηση και αναπνοή, κρατάει αυτό το αποτέλεσμα ενεργό. Είναι σαν να συνεργάζονται – ο ένας ανάβει τη φωτιά, ο άλλος τη συντηρεί.
Α, και μην ακούγεται τρομακτικό. Οι βελόνες είναι τόσο λεπτές που τις περισσότερες φορές δεν τις νιώθεις καν. Περισσότερο είναι η ιδέα που φοβίζει παρά το ίδιο το πράγμα. Και, ειλικρινά, το χαμόγελο στο τέλος της συνεδρίας λέει πολλά περισσότερα απ’ ό,τι τα λόγια.
Είναι ωραίο να βλέπει κανείς ότι η ιατρική και η φυσικοθεραπεία αλλάζουν. Δεν είναι πια “ή το ένα ή το άλλο”. Είναι “και τα δύο μαζί”. Γιατί έτσι δουλεύει το σώμα. Με ισορροπία, με συντονισμό. Όπως ακριβώς τα φανάρια στην πλατεία του Γέρακα – αν όλα συντονιστούν, η ροή γίνεται ομαλή. Αν όχι… μποτιλιάρισμα.
Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά μικρές συνεδρίες σαν αυτές αλλάζουν τον τρόπο που το σώμα αντιλαμβάνεται τον πόνο. Δεν τον ακυρώνουν, τον μεταφράζουν διαφορετικά. Και κάπως έτσι, εκεί που υπήρχε ένταση, έρχεται ανακούφιση.
Μικρή σκέψη στο τέλος:
Ίσως τελικά ο πόνος να μην είναι εχθρός, αλλά μήνυμα. Και με τα σωστά “εργαλεία” – λίγη φυσικοθεραπεία, λίγο βελονισμό, και πολλή υπομονή – το μήνυμα μπορεί να γίνει φιλικό. Όπως μια κουβέντα στην πλατεία του Γέρακα, που αρχίζει δύσκολα και τελειώνει με χαμόγελο.