Η φυσικοθεραπεία και η οστεοπαθητική όταν «ξεμπλοκάρουν» το σώμα: Μυοπεριτονιακή τάση, αρθρώσεις και λίγη… ανακούφιση στη μέση της εβδομάδας!

Έχει τύχει να νιώσεις αυτό το περίεργο «τράβηγμα» στη μέση ή στον αυχένα που δεν λέει να φύγει; Όχι πόνος-πόνος, αλλά αυτό το κάτι που σε κάνει να κουνιέσαι σαν ρομπότ… Ε, εκεί μπαίνει η φυσικοθεραπεία στον Γέρακα. Και, μεταξύ μας, η οστεοπαθητική. Συνδυασμός που –όπως φαίνεται– κάνει θαύματα.
Πολλοί λένε ότι οι μυς απλώς σφίγγουν. Όμως όχι, δεν είναι τόσο απλό. Υπάρχει αυτή η ιστορία με τη “μυοπεριτονιακή τάση”. Άκου όρο! Αλλά αν το καλοσκεφτείς, είναι λογικό: οι μύες δεν λειτουργούν μόνοι τους, έχουν πάνω τους μια λεπτή μεμβράνη, τη περιτονία, που τους συνδέει όλους. Αν κάπου κολλήσει αυτή η μεμβράνη, ε, τότε αρχίζει ο χορός του σφιξίματος. Και ο πόνος. Και οι «ουπς, δεν μπορώ να σκύψω σήμερα».
Εκεί, λοιπόν, μπαίνει η οστεοπαθητική. Όχι με μασάζ όπως νομίζουν πολλοί, αλλά με κάτι πιο έξυπνο. Ήπια, μεθοδικά, σαν να ακούει το σώμα τι ζητάει. Οι οστεοπαθητικοί λένε πως δεν διορθώνουν τον πόνο, απλώς βοηθούν το σώμα να διορθώσει τον εαυτό του. Φαίνεται περίεργο, αλλά όσοι το έχουν δοκιμάσει λένε πως νιώθουν «σαν να άνοιξε κάτι μέσα τους». Όχι μεταφυσικά, ρε παιδί μου, κυριολεκτικά.
Και η φυσικοθεραπεία; Αυτή βάζει το σώμα ξανά στο παιχνίδι. Στον Γέρακα υπάρχουν αρκετά φυσικοθεραπευτήρια, με ανθρώπους που δεν κοιτάνε μόνο να “ξεπιαστείς”. Κάνουν δουλειά από τη ρίζα. Μαθαίνουν στο σώμα να κινείται όπως πρέπει, να μην “καβαλάει” λάθος μυς. Αν περάσεις καμιά φορά από την Εθνικής Αντιστάσεως ή την Ανάφης, ίσως δεις μέσα από τη βιτρίνα κάποιον να κάνει παράξενες ασκήσεις με λάστιχα ή μπάλες. Μη γελάς! Αυτά τα φαινομενικά απλά πράγματα επαναφέρουν την κινητικότητα των αρθρώσεων εκεί που πρέπει να είναι.
Συνήθως, μετά από μερικές συνεδρίες, κάτι αλλάζει. Το σώμα δείχνει πιο “ελαφρύ”. Σαν να αναπνέει καλύτερα. Σαν να έφυγε αυτό το σφίξιμο που δεν άφηνες καν να συνειδητοποιήσεις ότι είχες. Κι όμως, ήταν εκεί, χρόνια ίσως. Ο αυχένας, η μέση, οι ώμοι – αυτά τα γνωστά σημεία που μαζεύουν όλη τη νευρικότητα, το άγχος, τη στάση στο γραφείο… ή το κινητό.
Φαίνεται ότι το σώμα δεν ξεχνάει τίποτα. Ούτε τη στάση που κρατάς όταν οδηγείς στη Λεωφόρο Σπάτων, ούτε την ώρα που στριμώχνεσαι στο γραφείο μπροστά στην οθόνη. Και, αργά ή γρήγορα, διαμαρτύρεται. Η φυσικοθεραπεία στον Γέρακα, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν είναι πολυτέλεια. Είναι επαναφορά. Μια “επαναφορά εργοστασιακών ρυθμίσεων”, να το πούμε έτσι.
Η οστεοπαθητική συμπληρώνει το παζλ με έναν πιο “ήσυχο” τρόπο. Δεν πιέζει, δεν τραβάει. Μάλλον ακούει. Και πολλές φορές αρκεί αυτή η προσέγγιση για να χαλαρώσει ολόκληρη η μυοπεριτονιακή αλυσίδα. Ξέρεις, αυτό που ένα σημείο σφίγγει κι άλλο πονάει; Π.χ. πονάει το γόνατο αλλά η αιτία είναι στο ισχίο. Παράξενο; Όχι τόσο. Το σώμα είναι ένα σύστημα καλωδιωμένο με περίεργες διαδρομές.
Κάποιοι στην αρχή δυσπιστούν. «Έλα τώρα, με κάτι ήπιες κινήσεις θα περάσει;» Κι όμως, συχνά αυτό που χρειάζεται το σώμα δεν είναι ένταση. Είναι κατεύθυνση. Μια μικρή “υπόδειξη” για το πώς να ξαναδουλέψει ομαλά. Μπορεί να ακουστεί ποιητικό, αλλά ναι, κάπως έτσι λειτουργεί.
Εν τω μεταξύ, έχει και κάτι όμορφο όλο αυτό το ταξίδι. Δεν είναι μόνο η ανακούφιση, είναι και η επίγνωση. Καταλαβαίνεις ότι μπορείς να κουνηθείς διαφορετικά, ότι δεν χρειάζεται να πονάς κάθε φορά που σκύβεις να δέσεις παπούτσια. Και ξέρεις τι άλλο; Όταν σταματάει το σώμα να φωνάζει, σταματάει και το μυαλό να φωνάζει μαζί του.
Α, και μην ξεχνάμε: η κινητικότητα των αρθρώσεων δεν αφορά μόνο τους αθλητές ή όσους τραυματίστηκαν. Αφορά όλους. Από εκείνον που κάθεται ώρες στο αυτοκίνητο μέχρι εκείνη που κουβαλάει σακούλες από το σούπερ μάρκετ της πλατείας. Όλοι χρειάζονται κίνηση. Ομαλή, φυσική, σωστή.
Κάπου ανάμεσα στις συνεδρίες και τις “αχ πόνεσα λίγο αλλά ένιωσα ανάλαφρα μετά”, κρύβεται η μαγεία. Το σώμα θυμάται πώς να κινείται. Οι αρθρώσεις ξαναπαίρνουν ρόλο, η περιτονία χαλαρώνει, και ξαφνικά –χωρίς καν να το καταλάβεις– περπατάς διαφορετικά.
Μια μικρή σκέψη στο τέλος:
Ίσως δεν χρειάζεται πάντα κάτι μεγάλο για να νιώσει κανείς καλύτερα. Μερικές ήπιες κινήσεις, ένα σώμα που ακούει και ένας φυσικοθεραπευτής που ξέρει πότε να παρέμβει αρκούν. Ο Γέρακας έχει την τύχη να έχει τέτοιους ανθρώπους γύρω. Το σώμα απλώς χρειάζεται λίγο χώρο… να ξαναθυμηθεί πώς να χαλαρώνει.