Γιατί οι παθολόγοι δίνουν προτεραιότητα στην αντιμετώπιση της υπερλιπιδαιμίας σε ασθενείς με οικογενειακό ιστορικό καρδιοπάθειας

Άκου να δεις τώρα… η υπερλιπιδαιμία, δηλαδή τα «ανεβασμένα λιπίδια» όπως λέγεται πιο απλά, είναι από αυτά τα πράγματα που δεν φαίνονται. Δεν πονάει, δεν σε «ρίχνει κάτω», δεν έχει κάτι θεαματικό. Είναι λίγο ύπουλο. Σιγά-σιγά, χωρίς να το πολυκαταλαβαίνει ο άνθρωπος, αρχίζουν να «μαζεύονται» πράγματα στις αρτηρίες. Και όταν υπάρχει οικογενειακό ιστορικό καρδιοπάθειας… ε, εκεί τα πράγματα παίρνουν άλλο χρώμα. Σοβαρεύει το θέμα.
Οι παθολόγοι στον Γέρακα αυτό το γνωρίζουν καλά. Βλέπουν καθημερινά ανθρώπους που έρχονται στο ιατρείο για ένα «τσιμπηματάκι πίεσης» ή ένα «να τσεκάρουμε τη χοληστερίνη» και πολλές φορές ανακαλύπτεται κάτι που τρέχει «σιωπηλά». Και οι γενικοί γιατροί Γέρακα συνήθως δεν το αφήνουν στην τύχη. Ειδικά αν στο σπίτι υπάρχει ιστορικό καρδιάς – πατέρας, μητέρα, παππούς, θείος… κάποιο πρόσωπο που «έφυγε νωρίς» ή «είχε θέμα με την καρδιά». Εκεί, ο συναγερμός χτυπάει λίγο νωρίτερα.
Η κληρονομικότητα δεν αστειεύεται
Συχνά παρατηρείται ότι άνθρωποι με οικογενειακό ιστορικό έχουν τάση να εμφανίζουν υψηλή χοληστερίνη ακόμα και χωρίς «κακή» διατροφή. Δηλαδή, μπορεί κάποιος να τρώει σχετικά ισορροπημένα και όμως οι τιμές να είναι στα ύψη. Και εκεί είναι που πολλοί λένε:
«Μα πώς γίνεται; Δεν τρώω τίποτα τρελό!»
Ε, γίνεται. Γιατί τα γονίδια κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να ρωτάνε.
Και εδώ οι γιατροί εξηγούν ότι δεν είναι θέμα «ενοχής», ούτε θέμα «το προκάλεσες». Είναι θέμα προδιάθεσης. Και η προδιάθεση θέλει πρόληψη.
Γιατί προτεραιότητα και όχι «βλέπουμε»;
Επειδή η καρδιά δεν παίζει.
Δεν περιμένει.
Και πολλές φορές τα προβλήματα κάνουν «μπαμ» όταν είναι αργά.
Οι παθολόγοι δίνουν προτεραιότητα γιατί γνωρίζουν πως η υπερλιπιδαιμία μπορεί, στα σιωπηλά και ήρεμα, να οδηγήσει σε:

• Στένωση στεφανιαίων αρτηριών
• Εμφράγματα
• Εγκεφαλικά
• Καρδιακή ανεπάρκεια

Και αυτά δεν είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Είναι καθημερινότητα. Έχουν συμβεί σε ανθρώπους που κάθονταν το απόγευμα στο κέντρο του Γέρακα για σουβλάκι και έλεγαν «εντάξει μωρέ, λίγο παραπάνω ήταν η χοληστερίνη, δεν έγινε κάτι».
Όμως γίνεται.
Η αντιμετώπιση δεν είναι πάντα μόνο φάρμακο…
Οι παθολόγοι συχνά ξεκινούν με τις αλλαγές στον τρόπο ζωής.
Μικρά βήματα:

• Λιγότερο κόκκινο κρέας
• Λιγότερα τηγανητά (ναι, τα τηγανητά πονάνε λίγο, το ξέρουμε)
• Περπάτημα — μέχρι την πλατεία, μέχρι τη στάση στη Μαραθώνος, μέχρι το περίπτερο
• Λίγο πιο ήρεμος ύπνος
• Λιγότερο άγχος (αυτό βέβαια… κάπως δυσκολάκι)

Αλλά, αν τα λιπίδια παραμένουν ψηλά παρά τις προσπάθειες ή αν το οικογενειακό ιστορικό είναι ιδιαίτερα «βαρύ», τότε οι γιατροί μπορεί να συστήσουν φάρμακα όπως στατίνες.
Όχι γιατί «είναι σοβαρό», αλλά γιατί είναι πιο ασφαλές έτσι.
Και το ψυχολογικό κομμάτι;
Ναι, παίζει. Πάρα πολύ.
Κάποιος που έχει δει αγαπημένο άνθρωπο να περνάει από καρδιακό επεισόδιο, κουβαλάει έναν φόβο.
Έναν φόβο σιωπηλό.
Και οι γιατροί το καταλαβαίνουν.
Δεν είναι μόνο αριθμοί.
Είναι μνήμες.
Είναι ανησυχίες.
Είναι «κι αν συμβεί και σε μένα;».
Εκεί η κουβέντα θέλει απαλό τόνο.
Σαν να μιλάς με φίλο στην καφετέρια του Γέρακα, με τον ήλιο να γέρνει και μια μικρή παύση στο τέλος της φράσης.
Για να κάτσει καλά η σκέψη.
Μικρή σκέψη στο τέλος…
Η φροντίδα της καρδιάς δεν είναι αγώνας ταχύτητας. Δεν είναι «μαγικό χάπι». Είναι πορεία.
Και όταν υπάρχει οικογενειακό ιστορικό, η πρόληψη δεν είναι προαιρετική. Είναι πράξη αγάπης προς τον ίδιο τον εαυτό.