Διατροφή, άσκηση και ψυχοκοινωνική υποστήριξη: Οι αλλαγές στον τρόπο ζωής που συστήνουν οι παθολόγοι

Ξέρεις πώς πάνε αυτά… το «πρέπει να προσέχεις» το ακούμε όλοι. Κάθε μέρα, από γιατρούς, από φίλους, από την ίδια μας τη φωνή στο κεφάλι. Αλλά όταν το λένε οι παθολόγοι, ειδικά οι παθολόγοι στον Γέρακα, που σε βλέπουν από κοντά, σε κόβουν, σε προσέχουν, το πράγμα αλλάζει χρώμα. Δεν είναι μόνο θεωρία. Είναι πιο… ανθρώπινο. Σαν κουβέντα στις κερκίδες του κολυμβητηρίου, με τον ήλιο να χτυπάει λίγο στραβά και να λες «ναι εντάξει, κάτι πρέπει να κάνω».
Οι γενικοί γιατροί Γέρακα συχνά το πάνε έτσι. Δεν κάνουν κήρυγμα. Ρεαλιστικά πράγματα, μικρά, καθημερινά. Κάτι σαν «δες λίγο τη διατροφή σου…», αλλά με τρόπο που δεν σε κάνει να νιώθεις ότι απέτυχες στη ζωή. Γιατί, μεταξύ μας, το «πρέπει να τρως καλύτερα» ακούγεται εύκολο μέχρι να έρθει η ώρα να πεις όχι στο σουβλάκι στις 11 το βράδυ. Εκεί που το στομάχι φωνάζει πιο δυνατά από τη λογική. Ε βέβαια.
Για τη διατροφή…
Οι γιατροί λένε συνήθως τα απλά: Λιγότερα τηγανητά, πιο πολύ νερό, φρούτα, λαχανικά. "Φαίνεται ότι βοηθάει πολύ να μην μένεις νηστικός πολλές ώρες", λένε. Και έχουν δίκιο. Όταν μένεις νηστικός, μετά τρως σαν να μην υπάρχει αύριο. Κλασικό. Ουπς.
Και δεν χρειάζεται να γίνει κάποιος σεφ υγείας. Μικρές αλλαγές. Ένα μήλο το πρωί. Λίγο ψωμί ολικής στη θέση του λευκού. Όχι πανικός. Κανείς δεν είπε «τέλος όλα». Απλά… πιο ήρεμα. Και αυτό, ρε παιδί μου, μπαίνει σιγά σιγά.
Για την άσκηση…
Εδώ έρχεται το μεγάλο δράμα. Γιατί όλοι λένε «να κάνεις άσκηση». Και σκέφτεσαι κατευθείαν γυμναστήρια, προγράμματα, βαράκια, CrossFit, ιδρώτες… Χμμμ. Όχι. Οι παθολόγοι το λένε αλλιώς.
"Περπάτα λίγο γύρω από τον λόφο στις κεραίες, ή μέχρι την πλατεία Γέρακα, ή έστω μέχρι την Μιαούλη".
Δεν έχει σημασία πόσο. Σημασία έχει να γίνει.
Και συνήθως όταν ξεκινάς, κάτι αλλάζει. Το σώμα ζεσταίνεται, ο νους ανοίγει… λίγο πιο ανάλαφρα όλα.
Κάτι μικρό. Πέντε λεπτά. Μετά δέκα. Μετά… α, κάτσε, τελικά γίνεται.
Συχνά παρατηρείται ότι η άσκηση βοηθά όχι μόνο στο σώμα, αλλά στο μυαλό. Λες και καθαρίζει ο θόρυβος. Το άγχος κάνει ένα βήμα πίσω. Για λίγο έστω.
Και μετά… η ψυχοκοινωνική υποστήριξη
Να η δύσκολη λέξη. Μην τρομάζεις. Δεν σημαίνει «ψυχολόγος υποχρεωτικά» ή «βαθιά ανάλυση». Σημαίνει υποστήριξη. Από οικογένεια, φίλους, ανθρώπους που νοιάζονται… ή και μια καλή κουβέντα από τον γιατρό στο ραντεβού.
Γιατί μερικές φορές δεν είναι ότι δεν ξέρει κάποιος τι πρέπει να κάνει. Είναι ότι έχει κουραστεί. Και χρειάζεται έναν που να του πει:
«Δεν είσαι μόνος σε αυτό. Πάμε λίγο μαζί.»
Και οι παθολόγοι στον Γέρακα, με το που συναντούν ανθρώπους της περιοχής καθημερινά, έχουν αυτή τη ζεστασιά της γειτονιάς. Σαν να μιλάνε με άνθρωπο, όχι με "περιστατικό".
Φαίνεται ότι… αυτό κάνει τη διαφορά.
Ένα «ρε συ, γίνεται» αρκεί
Οι αλλαγές στον τρόπο ζωής δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη.
Και δεν χρειάζεται να γίνουν όλες μαζί.
Μικρές νίκες. Μικρές χαρές.
Ένα βήμα μπροστά.
Ίσως και μισό.
Το σημαντικό είναι να υπάρχει πρόθεση, λίγη προσπάθεια, λίγη στήριξη.
Δεν χρειάζεται κανείς να αλλάξει τον εαυτό του για να «ταιριάξει».
Απλά να φροντίσει τον εαυτό του για να νιώσει λίγο καλύτερα.

Κάθε αλλαγή ξεκινάει από κάτι μικρό. Μια κουβέντα, μια βόλτα, ένα πιάτο που γίνεται λίγο πιο απλό. Και κάπως έτσι, χωρίς φασαρία, χτίζεται η καθημερινή φροντίδα.